«Հանգեք իմ որբեր, իզուր են հուզմունք, իզուր և անշահ»՝ Հովհաննես Թումանյանի 1915-ին գրված այս տողերը ինձ քանի օր է՝ հանգիստ չեն տալիս: Ամենայն Հայոց բանաստեղծի ձեռամբ հայոց «Հոգեհանգիստը» 100 տարի առաջ հասկանալի ու բացատրելի էր:
Իսկական նարեկյան վիճակ է ապրիլի 24-ից առաջ: Բոլոր առումներով:
Բայց նախ այն մասին, որ Բակո Սահակյանը չի մասնակցելու Եղեռնի 100-րդ տարելիցի հայաստանյան միջոցառումներին:
Ապրիլի 16-ին 4 ժամ ՌԴ նախագահ Վլադիմիր Պուտինը ուղիղ եթերում պատասխանում էր ռուսաստանցիների հարցերին: Գերազանցապես՝ տնտեսական, սոցիալական, առողջապահական, նաև՝ անձնական: Եվ իհարկե՝ քաղաքական:
Հիմա Նժդեհի կյանքի ամենավիճահարույց և ողբերգական տարիների մասին։ Իհարկե, հեշտ ճանապարհն այսօր կլիներ այն, որ լռության մատնեինք 1941-45 թթ. Հայրենական մեծ պատերազմի ժամանակների փաստերը, երբ հիտլերականները փորձում էին իրենց նպատակների համար օգտագործել գերի ընկած հայ զինծառայողներին։
Նկատեցի՞ք՝ ինչ սահուն քաղաքական ասպարեզում հաստատվեց «ստերիլ մաքրություն»: Ցեղասպանության և համահայկական հռչակագրի թեմաներով մի քիչ խոսեց ու հոգնեց առաջին նախագահը: Երկրորդ նախագահը խոսեց, որ հիշեցնի՝ ինքը կա ու նորից լռեց:
Երեկվա ուղիղ գծում ՌԴ նախագահ Վլադիմիր Պուտինին ուղղված տասնյակ հարցերի թվում կային զենքի վաճառքին վերաբերող հարցեր: Զենիթային «С-300» համալիրներ Իրանին տրամադրելու պայմանագիր էր ստորագրվել, որը հետո կասեցվեց:
25 տարվա մեր պետական անկախությունը համընկնում է Մեծ եղեռնի 100-րդ տարելիցին։ Ի՞նչ հաջողություններով մենք կարող ենք հպարտանալ, չէ՞ որ մեր սուրբ զոհերի հիշատակի լավագույն խնկարկումը զորեղ հայոց պետական տան գոյությունն է։
Արժեքնե՞ր, թե՞ շահեր՝ ո՞րն է քաղաքականության առանցքը: Մի շտապեք պատասխանել: Հարցը բարդ է, դժվար է գտնել երկիր, որ միանշանակ ու անթաքույց առաջնորդվում է շահերով կամ գերակայությունը տալիս է միշտ ու միայն արժեքներին՝ անտեսելով շահերը:
Մարտին ռուսական «Վերսիա» թերթում հրապարակվեց Ռուսաստանում «բնակալած» ուկրաինացի Սերգեյ Վերեմեևի ձեռամբ հերյուրված «Սվաստիկայով կուռքերը» պատվիրված եղկելի հոդվածը։
Մեր ներկա վիճակն ու անկախություն կոչեցյալ ժամանակահատվածում մեր քաղաքականությունը կարող է կարճ ձևով բնութագրվել որպես ամնեղսունակ ու շուստրի քայլերով, երբեմն էլ վազքով դեպի հերթական փոսը գնալու ընթացք։
Նման իրավիճակում մեր գիտակցությանը չի հասնում այն բանը, որ մեր ընթացքը ուրիշների գոյապայքարի հետևանք է՝ հիմնականում անկախ մեզնից...